Mustafa Demir ÖZASLAN'dan

[Mustafa Demir Özaslan]

Rüyadan Uyanmak

Koca bir kent bırakıyorum sana,
Küçük hayallerin peşinde koşma diye.
Bir yanına dalgasında umudumu boğduğun denizi denizi,
Diğer yanınada ruhumu astığın kız kulesini bırakıyorum.
Koca bir kent bırakıyorum sana,
Sokakları senin,vapurları,iskeleleri;
Çığlıklarımda sesimi kaybettiğim martıları senin.
Gecesiyle,gündüzüyle;o yaşlı,o yorgun,o kimsesiz kent senin.
Koca bir kent bırakıyorum sana,
Kalabalığında saklı sinsi yalnızlığıyla,
İhanetin gibi o da kör ve dilsiz.
Karlar yağacak saçlarına,yağmurlar tenine:yılların hüznü ve kederiyle.
Yanında yokum,yarınında da olmayacağım bundan sonra.
Sen istediğin için böyle,sen istediğin için bende böyleyim.
O gece,şehri başına yıkıp gitmek vardı ya!
Kalsın!
Ben sana bensizliği bırakıyorum,
Üstüde altıda senin olsun yalanlarının.
Ben bedelini şerefimle ödedim,şerefsizliğinin.
Kadıköy'de dibe vurmul gümüş bir halka verdiğin arsız sözün,
Kentin boğazına takılmış.
Ve eğer bir gün "Affedilmezlik" duygusu sararsa o küçük kalbini.
Dinle!
Vicdanını gururunla bütünleştir.
Sen!
Zaman seni tüketmeden,kader sana hükmetmeden önce,
Sonra beni düşün birde,yıktığın hayaller içinde,
Eriyorum ihanetinle!
Ve bir gün,güzel bir rüyadan uyanmış gibi bakacak gözlerin,
O soğuk,o derin boşluğa.
Belki kısık bir sesle adımı anacaksın o an.
Oysa ben çoktan,uyanmış olacağım beni bıraktığın kabustan.
O derin uykumdan!