VEDAT BAŞAR'IN ŞİİRLERİ..

[Fatma Ozbilgi]

SENSİZLİK SONRASI

Bir yağmurdur gözlerin,
Her akşam yağar penceremde,
Süzülür yüreğimin camlarından,
Şehrin gecelerine akşamlarına,
Sensizlik sonrası...

Bir şiir olursun bir şarkı,
Hicran hicran yayılır boşluğa,
Hicap eder bakamam gözlerine,
Gözlerin kaçar gecenin rengine,
sensizlik sonrası...

Hangi kaldırımda yürüsem,
Hangi sokağa dönsem,
Hangi yöne yüzümü çevirsem,
Bir yağmur kaplar şehri,
Sensizlik sonrası...

Ayak sesleri çekilince sokaklardan,
Yıldızlar Ayla bakışırken,
Düşünce, çelme takınca ayağa,
Ayaklanınca yıldızlar,
Bir yağmur ıslatır,
Başıboş kaldırımları,
Sessizlik sonrası

[Fatma Ozbilgi]

V eda busendi son dinlediğim.
E lveda derken bile sevmediğin.
D ünden bugüne bile getiremediğin.
A klımda hala son sitemin.
T ek ben değilmiydim o çok sevdiğin.

Yar elin oldu gelmiyor sesi.
Oydu gönlümün aşkı neşesi.
Aklımdan çıkmıyor isminin her hecesi.
Unutmasın o hala içimde gizli.

Şimdi çok uzaklarda kaldın.
Neden beni severken ellere baktın.
Her zaman her an aklımdaydın.
Ayrılırken bile arkandan dönüpde bakmadın.

[Fatma Ozbilgi]

Bir zamanlar seni bir uçurumun kıyısından tuttuğumu ve kurtardığımı söylerdin. Buna karşılık, ne söyleyeceğini bilemeyen bir insanın, sol yanı şenlenen kadın rolünü oynuyordum. Yaşadıklarından inatla ders almaya çalışan, her şeye rağmen sevgiye olan inancını yitirmemiş, kıyısından deli, ucundan çocuk, gözleri denize girince yeşile çalan küçük bir kadının tatlı tesellisiydi belki de güzel sözler duymak. Seni gerçekten de kurtardığıma inandırmıştın beni.
susuyorsun...devam et...
Her güzel başlayan aşklar gibi şendik, heyecanlıydık, beklemedeydik..Görüşebileceğimiz zamanların ayarlamalarında, duvarlara çentik atan mahkumlar gibiydik. Korkularını ilk yenen sen oldun, sen akıttın dudaklarından “seni çok seviyorum” kelimelerini. Bense yaşadıklarını ve hatalarını tekrarlamak istemeyen ama yine de konuşmak için çıldırasıya tetik de duran telaşlı bir yürektim. Her şeye rağmen fazla bekletmedim seni. Bir gün..beklediğim ama hiç ummadığım bir anda sana boşaldı dudaklarım; seni seviyorum, diye...
susuyorsun...devam et...
Yazdığın kelimeleri bırak, adresime düşen yüz binlerce cümleden hiç birine sığdıramadın beni Yazdığın her satırda bir nehir gibi aktım bilinmezliğine. Başka bir şehirden gökyüzüne gönderdiğin sıcacık kelimeler benim şehrimin denizine düşüyordu ve ben her harfi tek tek çıkartırken derinlerden, parmaklarıma denizin değil yüreğinin mavisi bulaşıyordu. Bütün şiirlerini itinayla saklıyordum ve her aşk’da olası olan bir bitiş ertesinde kullanmak üzere, mahkeme tutanaklarına şiirlerini şahit olarak yazdırabileceğimi biliyordum. Çünkü şiirlerin çığlık çığlığa konuşuyorlardı ve ben senin yokluğunla şiirlerinle dertleşiyordum.
susuyorsun...devam et...
Herkes seni soruyordu, selamını veriyordu, iletemiyordum. Hep böyle mi çalıyordu sevdanın çanları, farklı olduğumu düşündüğün bana bile geçmişimde bıraktığım yaralı sevdalarımı anımsatıyordun. Her şeye rağmen hiçbir kötü sözü yakıştıramadım sana. Giderek çoğalan kırgınlıklarımı itinayla kapatmaya çalıştım. Bir güzel sözün yeterdi belki, bekletirdi, sesimi bile duymadın. Merak edilmeyen bir yürek kaç zaman tutunabilir anıların güler yüzüne..? Tutundum, çırpındım düşmemek için, uçurumun kıyısında bana uzanan elin yoktu, düştüm..
susuyorsun...devam et...
Bize ait bir çok düşü sen yaratmıştın ve sen yok ettin yine. Yaşadığım ve yaşattığım hiçbir şey için pişman değilim. Hatta bir de teşekkürüm var sana, kendimi en güzel sevilen kadın gibi hissettirdiğin için. Adı üstünde bir bekleyişti yaşadığım, belki bu da bir düştü, uyandım, baktım ki yoksun, seni düşlerinde bıraktım.
susuyorsun...devam et...
Bir aşk’a kaç aşk sığar diye soruyor bir şair, ben aşkıma tek aşk sığdırmıştım oysa, bilmeden ismimin bile unutulduğunu. Sorulması gereken sorular tedavülden kalktı, ki zaten cevapları da sana aitti.
Sana değil, seninle bir ömrün düşünü kuran kendime yakıştıramadım “hoşça kal” kelimesini. Ama sen, bedeni dar gelse de, almadan fikrimi, elbisesini diktin vedanın. Bana sadece ortada kalmamak için giymek ve gitmek düştü. Ama gitmek değil ki öfkeyle, kırgınlıklarla, acıyla..
kendi özgürlüğüm için bağışladım seni. Yine de, her şeye rağmen merak etmiyor da değilim; içindeki hangi sen gerçekte sevdi beni..?, hangi sen haykırdı gökyüzüne, sen bende ömürlük olmalısın diye..? ve hangi sen bu kadar kayıtsız kalabildi yüreğini konuşturan bir kadının yüreğine..?
susuyorsun...devam et...
susuyorsun....artık konuşma...

[Fatma Ozbilgi]

Günlerden bir gün, evrenin bir noktasında, küçük bir
tırtıl gözlerini hayata açmış. Doğal içgüdüleri ile hemen beslenmeye
başlamış. Ne bulursa yemiş. Bir süre sonra, yeterince büyüdüğünde,
kendine güvenli bir yer bulup, bir koza örmeye başlamış. Bu kozanın
içinde geçirdiği uzunca bir sürenin sonunda da, rengarenk kanatlı bir
kelebek olup çıkmış.

Minik kelebek, uçabiliyor olmanın da verdiği mutlulukla uçmaya
başlamış. Dağlar tepeler aşmış, ormanın her yerini dolaşmış. Derken bir
vadiye gelmiş. Rengarenk çiçeklerin bulunduğu bir vadiye. Etrafına şaşkın
şaşkın bakarken, vadinin öbür ucunda bir papatya görmüş. Bir anda
afallamış. Ne düşüneceğini, ne yapacağını bilememiş. içinden "Ne muhteşem
bir çiçek" diye geçirmiş. Ve vakit kaybetmeden yüzlerce renkli, hoş
kokulu çiçeğin üzerinden geçip doğruca onun yanında almış soluğu.

"Merhaba" demiş papatyaya, "sizi uzaktan gördüm ve yanınıza gelmek
istedim.". Nazlı papatya şöyle bir bakmış konuğuna ve "Merhaba" demiş,
"ben de yalnızlıktan sıkılmıştım zaten." Ve konuşmaya başlamışlar. Kelebek
ona hayat hikayesini, nerede dünyaya geldiğini, geçtiği ormanı,
tepeleri anlatmış.

Papatya da ona kendinden bahsetmiş. Birbirlerinden gerçekten
hoşlanmışlar.

Kelebek bütün zamanını papatyayla geçirmiş. Gece olunca beraber
yıldızları ve ateş böceklerinin danslarını seyretmişler. Gündüz olunca
kelebek, kanatlarıyla papatyayı güneşin yakıcı ışınlarından korumuş.
Minik kelebek papatyayı çok sevmiş. O kadar çok sevmiş ki, bir türlü onun
yanından ayrılamamış. Papatyanın da onu sevip sevmediğini merak
ediyormuş. Ama cesaret edip de bunu papatyaya söyleyememiş bir türlü. Onu
kırmaktan, incitmekten, bu yüzden kaybetmekten korkmuş. Papatya da
kelebeği çok sevmiş ama o da bir türlü söyleyememiş sevgisini.
Duygularının karşılığının olmayacağından, bu yüzden kelebeği kaybedeceğinden
korkmuş. Böylece iki sevgili yan yana ama sevgilerini paylaşmadan sürekli
sohbet etmişler.
Böylece saatler saatleri kovalamış. Günler geçip de, kelebek artık
zamanı kalmadığını, gücünün tükendiğini anlayınca, papatyaya dönmüş ve;
"Üzgünüm ama senden ayrılmam gerekecek" demiş. Papatya buna bir anlam
verememiş. "Neden" demiş. "Yoksa benim yanımda mutsuz musun?". "Hayır"
demiş kelebek.

"Bilakis, sen benim hayatıma anlam kattın. Fakat biz kelebeklerin
ömrü sadece üç gündür. Ve ben de ömrümü tamamladım. Artık kelebeklerin
hiç ölmediği bir yere gitmeliyim."
Papatya bu duruma çok üzülmüş ama yapacak bir şey yokmuş zaten.
Kelebek artık hiç gücünün kalmadığını, daha fazla tutunamayacağını fark
ettiğinde,son bir gayretle papatyaya "Sevi seviyorum" diyebilmiş ancak.
Papatya donakalmış. Sadece "Bende..." diyebilmiş kelebeğin arkasından.
Ardından da gözyaşlarına boğulmuş.

İçinden "Keşke onun da beni sevdiğini bilseydim.
Keşke onu sevdiğimi söyleyebilseydim." diye geçirmiş.
Papatya, sevdiğinin onu sevdiğini bilmeden geçirdiği günlerin
acısına dayanamamış. Bir süre sonra yaprakları önce solmuş, sonra da
dökülmeye başlamış. Her düşen yaprakta papatya, "seviyormuş" diye
geçirmiş içinden.işte o günden beri, bunu bilen aşıklar,
sevgililerine soramadıklarını hep papatyalara sormuş:
"Seviyor mu, sevmiyor mu?"...

[Fatma Ozbilgi]

Mayın tarlasında bir kadın sevmişim aşk sanıpta...
Birgün dilimde bu şarkının sözleri dolaşırken..
"Neymiş o sandığın?..Peki bulabildinmi aşkın gerçeğini" diye bir ses duydum..
Bulamadım dedim..
"Aradınmı?" diye sordu..Aramadım dedim..
Sadece ruhumu özgür bıraktım..Ne yapıyor ne ediyor bihaberim ondan..
"Neden" dedi..
Kimse uyandığında ben bugün aşık olucam diyip aşık olmuyor..
Aşkın ne olduğunu bile bilmezken, adını koyamadığımız tarifi olmayan duygulara, sadece kendi taktığımız bir isimdir aslında Aşk..
Aramadım..Çünki aradığımda bulduğum şeylerin hayalimi yıkmasından korktum..
Aramadım..Çünki kendime bile soramadığım sorular vardır hep beynimde..
"Sende ne var" dedi..
Bunu bile soramıyorum kendime dedim..
Yazdıkça dilim çözülüyor..Ruhum konuşmaya başlıyor..Hep çözülmesini istedim ruhumun dilinin..
Hep hayalimle konuştum..Ama hayal ve gerçek arasındayım şuanda..
Hep dilim ruhuma anlattı içindekilerini..,
Bazen ben bile anlamıyorum ne demek istediğimi..Sonra düşündüğümde diyorumki; Önceden var olmadığına inanmadığım bir hayalle konuşuyorsun..Ama şimdi gerçekle onun arasında sıkıştım kaldım..Bocalıyorum..Gerçekmi yoksa hayalmi diye..Bir var bir yokmu?
Bu adam yine nemi anlatıyor diyorsunuz...AŞK onun adı..
Yine suskunluğuma dalıp gidiyorum..Yoksa yinemi hayal görüyorum..
Suskunluk = Ben...

VEDAT BASAR..

[Fatma Ozbilgi]

KADIN VE GÖZYAŞI
Küçük bir erkek çocuk, annesine sordu: "Niçin ağlıyorsun?" "Çünkü ben kadınım." Diye cevapladı annesi."Anlamadım!" dedi çocuk. Annesi, çocuğu kucaklayıp "Hiç bir zaman anlayamayacaksın!" dedi. Babasına "Baba, annem niçin ağlıyor?" diye sordu. Babanın cevabı: "Bütün kadınlar sebepsiz ağlayabilen yapıdadır" oldu.
Küçük çocuk büyüdü, yetişkin adam oldu, halâ kadınların niçin ağladıklarını keşfedemedi. Nihayet öldükten sonra cennete gittiğinde Allah'a sordu.
"Allahım!" dedi: "Kadınlar niçin bu kadar kolay ağlayabiliyorlar?"Allah:"Ben kadınları özel yarattım! Tüm yaşamın ağırlığını taşıyabilecek kuvvette olmasına rağmen başkalarına teselli verecek kadar yumuşak omuzlar, doğumun acısına olduğu kadar doğurdukları evlatlarının nankörlüğüne dayanabilecek iç kuvvetini verdim.
Başkalarının kuvvetinin kalmadığında; devam edecek azmi, ailesinin hastalığında; yorgunluğa pabuç bıraktırmayacak kudreti verdim.Her türlü şart altında, hatta kendilerini çok kötü incitseler de, çocuklarını sevmek duygusallığını verdim. Bu duygusallık her yaştaki çocuklarının yaralarını sarmalarına, sorunlarını dinleyip paylaşmalarına yardım ediyor.
Kocalarını tüm kusurlarıyla sevmek kuvvetini verdim. Onlara iyi bir kocanın eşini asla incitmeyeceğini fakat bazen destek ve kuvvetini deneyecek davranışlarda bulunacağını anlayacak duyarlı bir zeka verdim.

Tek zayıflık olarak kadınlara bir gözyaşı verdim...
Tamamen kendilerinin sahip oldukları, ihtiyaçları olduğunda kullanmak üzere. İnsanlık için bir gözyaşı..." diye cevapladı...

Kadını güzel yapan şey ne saçı, ne vücudu, ne de kendini ne şekilde taşıdığıdır.
Kadını esas güzel yapan sevgisini paylaşabilmesi, fedakarlığı, sorumluluğu, anlayışı, sadece bilgiye değil aynı zamanda kalbe de yönelik aklıdır.

[Fatma Ozbilgi]

SILAM... KÖYÜM... TOPRAĞIM...

Ben, yaylalarında büyüdüm geldim.
Çocuk yüreğimi yakan kemence sesi dinleye dinleye.
Masum yeşilliklerde, nazlı yaylalarında.
Ve tozlu yollarınla sevdim seni KÖYÜM !

O çalı topladığım kırlar, yaylalar...
Başına oturduğum, yemek yediğim kayalar.
Uzakdakiler her an seni anar seni sorar.
Taşına toprağına vurgunluğum bundandır...

Bir yer sofrasıydı soframız.
Biraz turşi birazda mısır ekmeği.
Bolluğunla bağlandım kaldım sana.
Selam söylersin barındırdığın kuşlara.

Yağmurlar başlayınca, odalarımız damlardı.
Köyde olmayınca içimiz ağlardı.
Sılaya hasret olanlar uzaklardan bakakaldı.
Biliyorum köyde olmayınca gönüller solardı.

Akşam karanlığıyla başlar çekirge sesleri.
Tepelerden aşağı akar köyümün dereleri.
Yerini tutamaz inan koca ülkelerin büyük kentleri.
Köyüm yanına sen çağır gurbettekileri.

Yağmur yağınca olurdum sırılsıklam.
Küçük ağaç evlerin hiç çıkmaz aklımdan.
Gurbette ne insanlar tanıdım yakından.
Bilsen gurbet elde neler geçti başımdan.

Sılam ! Köyüm ! Toprağım!
Bir gün inan sana kavuşacağım.
Yüreğimi bin parçaya bölseler,
Her parçası yine seni çağrışdırır...

Hadidan bir görünüm.SAMİ AYAN abime teşekkürler...

O KADAR YER GEZDİM AMA NAFİLE...
HER ŞEY ORDADA GEREK YOK TARİFE...
BEN KÖYÜMÜN HASTASIYIM...
LÜTFEN ALMAYIN BENİ HAFİFE...


SAĞLICAKLA KALINIZ ...

VEDAT BASAR..

[Fatma Ozbilgi]

SEVERSEM AŞK HARAM OLSUN

Koşturdum yıllarca senin peşinden,
Kalmadı çektiğim aşkın elinden,
Boşalan kadehim dolmaz yeniden,
Bir daha seversem aşk haram olsun.

Bir dünya kurmuşdum aşktan ,ümitten,
Delice bir tutku bekledim hep senden,
Bir kırık kalp kaldı şimdi sevginden,
Bir daha seversem aşk haram olsun.

Gelirsem peşinden yazıklar olsun,
Anarsam ismini dilim tutulsun,
Maziye kömüldün haberin olsun,
Bir daha seversem aşk haram olsun...

[Fatma Ozbilgi]

Yalnızlığımı karlara yazmak isterdim.
Güneş doğunca erisin diye...

Sensizliğimi sahildeki kumlara yazmak isterdim.
Dalgalar alıp götürsün diye...

Hasreti yıldızlar yazmak isterdim.
Sabah olunca kaybolsun diye...

Sevdamı çiçeklere anlatmak isterdim.
Onlarla beraber büyüsün diye...

ve

Sana delice bağlanmak isterdim
Ölene kadar seveyim sevileyim diye...

[Fatma Ozbilgi]

AŞK ;
Sabahları huzur gündüzleri hasret,akşamları sevinçtir.
Sevgilinin gözlerinde yaşama sebebi bulmaktır.
Eldeki iki yarım elmanın büyük olanını sevgiliye vermektir.
İçin sızlasa da sevgilinin yüzüne gülümseyebilmektir.
Susuzluk öldürecek olsa da bardağı önce ona uzatmaktır.
İki elin tutmaz olsa da onu sırtında taşıyabilmektir.
Almadan verirken gocunmamaktır.
Gözlerini kapattığında onun kokusunu duyabilmektir.

AŞK bağıra bağıra '' SEVİYORUM ... '' diyebilmektir.

[Fatma Ozbilgi]

MECNUN GİBİDİR...
Gözlerim aldanmış yalancı aşklara.
Dağ gibi yüreğim vurgun yeridir.
Mahşere kadarmış akan damlalar,
Güneşi unutan yeşilim,bahar rengidir.

Yardan ayrı kalan güz bahcemde,
İlk açan çiçek,son nefes gibidir.
Yalnızlık ıslatmış ürkek ruhumu,
Uçurumdan düşen resim gibidir.

Yanmasın yandırdan ateş gibi,
Ölmeye bir çare susuz hayat gibidir.
Yaratan yazmış aşkı,ayrılığı,
Yaşayıp da unutamayan Mecnun gibidir.

[Fatma Ozbilgi]

CANIM BABAMA ...

Küçük yaşta başlamış hayatın acısını çekmeye,
Hiç zamanı olmamış kasıla kasıla gülmeye,
Zalim hayat engel olmuş gönlünce sevmeye,
Dur diyememiş mahkum olmuş çileye.

Şimdi yılların cilesi bellidir yüzünde,
Yıllara isyanı var sanki her sözünde,
Zaman zaman yaş boşalır gözünde,
Yinede umut var gönlünde... ASLANDIR BENİM BABAM...

[Fatma Ozbilgi]

DÖNERİM BİR GÜN...

Elime yaktılar asker kınası,
Sılada ağlıyor bak asker anası,
Kalpler olmuş gönül yarası,
Ağlama anam dönerim bir gün...

Geceleri bahcede bülbül ötermi,
Saymakla gurbet elde günler geçermi,
Söyle anam sensiz bu hayat çekilirmi,
Ağlama anam dönerim bir gün...

[Fatma Ozbilgi]

Yalnızlık bile,
Sensizliğimden bunalmış!
Gözyaşlarım,
Sensiz çığlıklarımda gizli.

Yüreğimdeki boşluğun,
Dipsiz kuyular gibi,
Ne yapsam dolmuyor.
Gözlerimde bir karanlık.

Yıldızsız gecelerden,
Daha koyu ve ürkütücü.
Tüm duygularım kasp edelip,
İnsafsızca kundaklanmış yüreğim.

Alevler kaplamış her yanını ,
Bir yangının tam ortasında.
Ey kahve gözlüm,gel bir an önce!
Son ver , çektiğim bu işkenceye...

[Fatma Ozbilgi]

SEVDE GÖR...

Ağladığım geceleri,say da gör,
Yalnızlığı kalbimdeki AY'da gör.
Hasretimi figanımı duy da gör,
Adımız yazılı,gör yeminlerde.

Neylerde duyulan ezgimiz yanık,
Davacı sevdadır,kalbimiz sanık,
Aşkıma,sevgime tüm cihan tanık,
Namımız kazılı,gör yeminlerde.

Nefesim tükense,adındır duam,
Ebetten ezele aşkındır sevdam.
Sevdalı çalınır elimde evram,
Nefesimiz tükenmez,ümittir aşkım.

Hal olmuş kahırlar içimde şaşkın,
Acılar bendinde,özlemin taşkın.
Nar gülü dizili.gör yeminlerde,
Aşkını aşkıma sor yeminlerde.