ŞAHİNKAYA KÖYÜ FORUMU

Muzaffer Altuncu yazdı:Adı Soyadı....:Muhammet AYAN
Baba adı.......: Mehmet (Tırfan)
Doğum Tarihi: 1948
Ölüm Tarihi...: 26 Ağutos 2006




ÖLDÜĞÜNÜ DUYDUĞUMDA ONUN İÇİN YAZDIKLARIM:

…Sevgili Hacı arkadaşım,kardeşim,,,,

..İnsanın vadesi dolduğu zaman bir saniye olsun bu yalan dünyada kalamıyor.Ebedi aleme gitme sırası sana da mı geldi,öyle ya vefat ettiğine göre gelmiş.

….Acı haberini iftara yakın zamanda aldım.Şaşırdım,dondum,ne yapacağımı bilemez oldum. Elbette seni son yolculuğuna götürenler arasında olmam lazımdı.Ama olamıyorum işte. Sebepleri belki çok basit.Ama değilmi gelemedim.Gelmem gerektiği halde gelemedim. Demek ki nasip değilmiş.Sen şimdi ruhunu teslim etmiş vaziyette yatarken ben bu satırları yazıyorum.Halimi anlatamam.Seninle o mübarek makamlarda beraber Allah’a yalvardık. Dilerim af olmuş vaziyette ,iman ile bu yalancı dünyadan göçtün.

….Şüphesiz insan ölüm karşısında üzülür.Ama her ölüm insan üzerinde aynı etkiyi yapmaz. Şahsen bende bazı insanların ölümü çok daha fazla şok tesiriyle etki yapıyor.Senin ölümün gibi.Siteye üye olmadan önce böylesi ölümlerle çok şok olmuşum.Site olsaydı onlar için de sayfalar açardım elbet.Seninle yakınlığımız vardı,komşuluğumuz vardı,her şeyden önce arkadaşlığımız vardı.Hem de Hac arkadaşlığı…

….İnsanlar arasında çeşitli arkadaşlıklar olur.1-Hayat arkadaşlığı, 2-Asker arkadaşlığı, 3-Sınıf arkadaşlığı, 4-Yol arkadaşlığı, 5- Gurbet arkadaşlığı, 6-Hac arkadaşlığı.. vs
…1998 yılında Kırıkhan 408 Evlerden toplam 12 kişi Hacca gitmiştik. O mübarek topraklarda çok tatlı günlerimiz geçmiştir.Tam sekiz yıl oldu.O günden sonra bizim ilişkilerimiz çok daha farklı olmuştur.Benim sana senin bana yaklaşımımız kardeşten farksızdı.Fakat itiraf etmeliyim ki önemli günlerde hep beni geçmiş sen telefon ederek kutlama yapmışsın. Kırıkhanda ölenleri telefon edip sen bana haber veriridin.O telefondaki sesini nasıl unuturum ki…. Hacda cemaate gitmediğimiz zamanlar imamimiz sendin.O güzel sesinden okuduğun Kur’anları nasıl unutabilirim.Hac esnasında ayaklarındaki yaralara nasıl sabır gösterdiğin bende çok etki yapmıştı.Hani seninle o mübarek topraklara birlikte bir daha gidecektik.

…..Ani ölümler insanları şok ediyor.Ama insanların kalbi taş gibi,o ölüm çok çabuk unutulabiliyor.Gerçi öyle olmasaydı yaşamak gerçekten zorlaşırdı.Hani derler ya “Ölenle ölünmez ki…” Evet maalesef öyle.Ve çok sevilen kardeşimi kaybettik.Ve onsuz günlere alışmak zorundayız.Hayatı devam ettirmek zorundayız….

….Ne kadar yazsam içimdeki acıyı hafifletmez.Zaten içimdeki duyguları da anlatamam. Bunu ancak arkadaşlığı içine sindirebilenler anlayabilir.

…Sana Allahtan rahmet,geride bıraktığın sevgili eşin H.Fatmaya , bütün çocuklarına ve bütün yakınlarına başsağlığı diliyorum.

…Allah Cennette buluşmamızı nasip etsin.Amin…



……………Muzaffer ALTUNCU / GÖLCÜK………… .27./ 08../2006…………………

ismail ayan yazdı:

Bana çocukluğunu anlat deseler sadece senin ismini söylerim, evet sen benim çocukluğumsun, seni başka türlü nasıl anlatabilirim ki...
Ben seni tanıdığımda çok küçüktüm, sahipsizdim, yetimdim ; sen öyle bir insandın ki bana bu kavramların hiçbirini yaşatmadın. Ben seni tanıdığımda babam yoktu, ben seni tanıdığımda arkam yoktu, ben seni tanıdığımda hiçbir şeyim yoktu... Sen benim sırtımı dayadığım dağ oldun, sen benim yarınlarım, umudum oldun. Seni örnek aldım, seni saydım, seni dinledim,
Dedecim, şimdi 26 yaşındayım ve gecen bu 26 seneye bi o kadar daha katıp sana versem yine de hakkını ödeyemem. Ama bil ki torunun hep seni düşünüyor, hep seni özlüyor...
Okulumun ilk günü, ilk cep harçlığım ( fazlasıyla ), ilk aferinim, ilk bilyelerim, ilk kitaplarım, ilk kalemlerim, ilk karalama defterim, ilk kumbaram, ilk çikolatam, Üniversitemin ilk günü, mezuniyetim, her şey sensin dedecim. sen benim çocukluğum sen benim yarınımsın. Ben Eyup Mercan Edebiyat öğretmeni, işte bunun mimarı sensin dedecim, mezun oldugum ilk günlerimde yani parasız pulsuz olduğum ilk günlerde, senin sadece diploman yeter deyip beni yüreklendirdin. Ben arkadaşlarımın arasında kendimi hiç babasız hissetmedim, ben hiç yetim olmadım ta ki seni kaybedene kadar...
Ben seni hiç üzgün kızgın görmedim, hayallerimde hep güler yüzünle varsın, baş ucumda o yakışıklı resmin var...Sana bakıyorum dedecim her gün senin gibi olmaya çalışıyorum. Sen hayatımda tanıdığım en vefakar, en merhametli, en dürüst, en çalışkan, en temiz, en güzel insansın. Senin gibi olmaya çalışıyorum dedecim. Seni çok seviyorum.
Hani seni her aradığımda "GÖRÜŞELİM Mİ" derdin ya : GÖRÜŞELİM dedecim görüşelim.. ben seni çok özledim çooooook.

Hasret yazdı:Ismail Merhaba.
O kadar guzel yazdin ki bende dedeni ozlemeye basladim.
Ama maalesef ne seni ne de dedeni taniyabildim.
En azindan hatirlayamadim desem daha dogru olur.
Bir fotograf koyarsan cok sevinecegim ve hatirlayacagim.
Hasret

Sami AYAN yazdı:Bir ayrılık hikayesi bu kadar duygulu, bu kadar samimi, bu kadar etkili ve bu kadar iyi anlatılabilirdi. Teşekkür ederim Eyup Mercan. Merhum Muhammet amca övgülerine layık değerli bir büyüğümüzdü. Allah mekanını cennet etsin. Geride iyi bir eser bırakmış belli.
Bendeki fotoğrafını ekleyerek katkı yapmak istedim. Yeni yazıları bekleriz Eyup Mercan.