
Öğretmenimdi demek yetersiz. Abimdi, babamdı, arkadaşımdı.......... Benim için çok mu çok önemli bir insandı. Genelde her öğrenci ilkokul öğretmenini çok sever bu yüzden ilkokul öğretmenlerini hep şanslı bulurum. Ama benim sevgim çok'un çok ötesinde. Bu sevgiyi fazlasıyla hakketti öğretmenim.
5.Sınıftaydık; sınıftan 4-5 kişi Devlet Parasız Yatılı okulları sınavına girmiştik. sonuçlar açıklandı, kazanamadık. Ben nedense okumak için bu sınavı kazanmanın şart olduğunu düşünüyordum. kazanamadığımı duyunca iki gözüm iki çeşme ağlamaya başladım ama saatlerce ağladım. Öğretmenimde yanı başımda beni teselli etmek için saatlerini harcadı. Bu sınavı kazanamamanın okumaya engel olmadığını, istersem okuyabileceğimi azmadersem başarılı olabileceğimi anlattı bana.
Sonra ilkokul bitti. Orta okula devam etmek için Rize'ye ablamın yanına gittim. İlk kez annemden, babamdan, köyümden, arkadaşlarımdan ve öğretmenimden ayrılıyordum. Özlemim hat safhadaydı. Özlemimi öğretmenimin mektuplarıyla gideriyordum. Ay geçmezdi ki öğretmenimin mektubu gelirdi. Bayramım olurdu ozaman. dayanamaz ağlardım her mektubunda. Hepte dolmakalemle yazardı mektuplarını. Yaşlar üzerine düştükçe yazılar birbirine girerdi. 2-3 okumanın sonunda mektup okunmaz bir hal alırdı.
En büyük acılarımdan biridir öğretmenimin ölümü. Babam, dedem ve öğretmenim.
Çok özeldi öğretmenim, çok değerli ve üzerinden 23 yıl geçsede bu değerinden hiç bir şey kaybetmedi. Günümüz öğretmenlerinin onu örnek almasını çok isterdim. Allah rahmet etsin yeri mekanı cennet olsun.